Cogito ergo sum

René Descartes was een filosoof en wiskundige die leefde in West Europa rond het begin van de zeventiende eeuw. Een uitspraak was van hem in het Latijn, waardoor hij zeer bekend was geworden: “Cogito ergo sum”.

De vertaling hiervan is: Ik denk, dus ik besta of Ik denk, dus ik ben. Maar is dat waar? Misschien is het slechts een gedeeltelijke waarheid en is er wellicht ergens een grotere en diepere waarheid verborgen.

Volgens sommige computerdeskundigen zal de capaciteit van computers de hersencapaciteit van mensen evenaren rond het jaar 2040. Op zich vind ik dit een gewaagde uitspraak, want mensen gebruiken slechts een klein deel van hun hersencapaciteit. Zo heb ik eens op televisie een documentaire gezien van een man in Denemarken, die een keer met hoofdpijnklachten naar zijn huisarts ging. Tijdens het onderzoek kwam naar boven, dat zijn hoofd voor het grootste gedeelte was gevuld met vocht en dat er aan één zijde in de schedel een klein gebied was waar wat hersenen zaten. Het interessante was, dat deze man voor de rest prima functioneerde en op de universiteit een technische studie had afgerond. Hij bleek zelfs hoogbegaafd te zijn. Er zijn ook mensen met een “afwijking”, waarbij sommige gebieden van de hersenen beter benut schijnen te worden, waardoor zij tot ongelofelijke dingen in staat zijn. Deze mensen hebben doorgaans een mentale beperking, waardoor bij hen vaak autisme gediagnosticeerd wordt. Zij kunnen doorgaans niet normaal in onze zogenaamde beschaafde maatschappij functioneren.

Een man met de naam Kim Peek werd na een hersenbeschadiging in zijn jeugd al snel in een inrichting geplaatst. Hij kan echter in een boek twee bladzijden tegelijkertijd lezen; met ieder oog een bladzijde. Bovendien heeft hij hiervoor ongeveer slechts drie seconden nodig. Alsof dit nog niet genoeg is, blijkt hij ook nog eens alle boeken die hij in zijn leven heeft gelezen, letterlijk in zijn geheugen te hebben opgeslagen. Zou hij ook plezier hebben in het lezen van een sprookjesboek? Wat dacht u van Stephen Wiltshire? Hij hoeft maar een keer met een helikopter over een gedeelte van een stad gevlogen te worden en kan dan vervolgens alles natekenen, tot in de voor het menselijk oog zichtbare details! Daniel Tammet heeft ooit het getal Pi tot 22514 cijfers achter de komma uit zijn hoofd opgenoemd en voor een weddenschap in een paar dagen tijd de taal geleerd, die op IJsland wordt gesproken. Helaas kan hij geen menselijke gezichten herkennen, evenals de emoties die daarbij horen. Alonzo Clemons had als klein kind een ongeluk en kan daardoor als volwassen man niet eens zijn veters strikken of zelf eten. Daarentegen hoeft hij maar ergens een dier te zien en kan deze in korte tijd zeer nauwkeurig met slechts zijn handen in klei of was namaken.

Gaat het in het leven dus om denken of misschien iets buitengewoons kunnen presteren om aan te kunnen tonen dat iemand bestaat? Bestaat iemand meer, indien deze persoon tot een hoger denken in staat is en misschien volgens de geldende normen zelfs als hoogbegaafd of geniaal kan worden geclassificeerd? Bestaan dieren dan minder of zelfs helemaal niet? Naar mijn idee zijn veel dieren veel slimmer dan de meeste mensen denken.

Als klein kind had ik ’s avonds in bed wel eens uittredingen gehad, waarbij “ik” niet meer in mijn lichaam zat, maar toch nog steeds kon nadenken. Overigens had ik aan nadenken op dat moment geen behoefte. Het was nergens voor nodig. Als puber en jong volwassene dacht ik heel veel na. Nadenken was voor mij immers een manier geworden om wegen te vinden om te overleven. Helaas werd dit nadenken voor mij steeds meer een last, naarmate ik ouder werd. Rond mijn drieëntwintigste jaar draaide mijn bovenkamer misschien wel vierentwintig uur per dag op volle toeren en ik kon mijn gedachten nauwelijks meer sturen, laat staan dat ik deze tot rust kon brengen. Ik dacht dus heel veel na, maar bestond ik dan ook?

Hoe zit het met iemand die een stilleven aan het schilderen is, aan het sporten is of wat dan ook? Een dergelijk iemand kan helemaal opgaan in deze activiteit en de tijd en de omgeving verder vergeten. Het nadenken is bij deze mensen op een laag pitje gezet. Ik speel het beste squash of tennis, wanneer ik tijdens het spel een staat van niet nadenken bereik. Ik heb meerdere mensen over deze meditatieve staat horen vertellen, wanneer zij zich helemaal konden verliezen in hun favoriete bezigheid. Continu nadenken met mijn op hol geslagen denkprocessen, was destijds in ieder geval niet mijn favoriete bezigheid. Ik werd zwaar gehinderd in mijn dagelijkse functioneren. Het kon dan ook niet anders en mijn doorgedraaide bovenkamer zou een keer gaan vastlopen, net als een op hol geslagen computer. Nadat ik was vastgelopen, was het na jaren eindelijk stil in mijn bovenkamer. Helaas voelde ik mij meer dood dan levend en ik voelde mij ook nog eens doodongelukkig, voor zover ik daar over kon nadenken. Ik was depressief.

Eén ding wist ik zeker: nadenken was niet het middel om op zoek te gaan naar geluk in het leven. Filosofie is leuk, maar je zult de pot met goud aan het einde van de regenboog nooit vinden door te filosoferen. Wanneer bovengenoemde Alonzo Clemons zijn sculpturen aan het kleien is, straalt het geluk van zijn gezicht. Hij gedraagt zich blijkbaar niet voor het grootste gedeelte als een zielloze computer, wanneer deze partiële geniën met hun activiteiten bezig zijn, zoals dat bij veel geniale autisten wel het geval is. Overigens zijn deze geniale autisten niet de enige mensen, die zich meer of minder als computers gedragen. Zo moeten we in onze beschaafde westerse maatschappij van kinds af aan naar school. Daar wordt ons geleerd dat we moeten nadenken, presteren en herkauwen. Helaas wordt ons niet geleerd om kritisch na te kunnen denken, maar hoe we moeten nadenken binnen bepaalde systemen en welke regels hierbij gehanteerd dienen te worden. Ons schoolsysteem behandelt ons als een computer, die van bepaalde software voorzien dient te worden. Deze software is cultuurafhankelijk, afhankelijk van het onderwerp of vakgebied en geeft ons de wetmatigheden waarbinnen we dienen te denken en te handelen. Wanneer een individu goed is te programmeren en conditioneren, wordt dit individu al snel als intelligent beschouwd. Dit individu kan zelfs na het voltooien van een universitaire studie gaan onderzoeken hoe het computerprogramma verder kan worden uitgebreid. Het ego kan hierbij veel tijdelijke voldoening krijgen, mits het maar continue van buitenaf wordt gevoed. Stond er niet iets in de bijbel over een slang die Adam en Eva had verleid te doen eten van de vrucht of appel van de boom van het kennis en het kwaad?

Tijdens het mediteren of een trip op paddo’s had ik mogen ervaren dat het gevoel van geluk niet iets is dat van buitenaf diende te komen. Gelukzaligheid kwam blijkbaar ergens van binnenuit. Op die momenten, dat ik een vorm van gelukzaligheid beleefde, was nadenken niet belangrijk. Het deed er niet toe. Het bestaan kon ik blijkbaar wel waarderen, wanneer door mij een vorm van gelukzaligheid werd ervaren. Op zulke momenten was ik mij ook meer bewust van de wereld om mij heen. Mijn waarnemingen werden minder gestoord door nutteloze gedachten en op mijn ego gebaseerde interpretaties, waarbij door mij gekleurde conclusies werden getrokken, die het resultaat waren van de conditioneringen, ervaringen en verwachtingspatronen uit mijn verleden. Het denken was blijkbaar een barrière om hogere vormen van gelukzaligheid te vinden, die in een ieder aanwezig scheen te zijn.

Wat een ellende! Onze hele maatschappij is gebaseerd op systemen en de mensen in onze maatschappij gaan steeds meer op robots lijken, die zich dienen te gedragen volgens de regels van de maatschappij. Wanneer ze hier succesvol in zijn, worden ze goed beloond en zijn ze er nog trots op ook! Ik heb wel eens gehoord, dat er in de Verenigde Staten ongeveer vierenzestig miljoen wetten zijn. Dient iedereen zich aan die wetten te houden? Alleen computers kunnen zich aan die wetten houden, mits deze wetten elkaar niet tegenspreken. Maar hoe lang zal dat nog goed gaan? Staat dat land niet op instorten, net als de andere beschaafde westerse landen met hun idiote systemen?

Hoewel ik deelgenoot ben van deze ellende, zou ik toch graag mijn innerlijk geluk tot bloei willen laten komen. Dit kan alleen wanneer ik volledig tot rust kan komen en mijn hoofd stopt na te denken, wanneer dat niet nodig is. Ik zal dus op moeten houden met bestaan! Nee, ik wil natuurlijk niet dood. Ik wil herboren worden, mijn naam waarmaken. René Descartes was een fransman en René staat in het Frans voor renaître – herboren worden. Er zal toch iets in mij moeten sterven, wil ik als een wezen met een hoger bewustzijn herboren willen worden. Een mens met een hoger bewustzijn weet dat hij bestaat, omdat hij in contact staat met alle dimensies van het bestaan en hier niet meer van afgescheiden is. Geen denken en activiteit belemmert meer de toegang tot de dimensies waar hij volledig mee in contact staat. Een mens als deze heeft geen smartphone meer nodig om in contact te staan met de wereld om hem heen. Al die zombies met hun mobieltjes staan helemaal niet in contact met de wereld om hen heen! Wacht maar totdat de stroom uitvalt of er en storing in het telefoonnetwerk is. Ik wil hier niet bij horen, terwijl ik er wel deelgenoot van ben.

Wanneer ik mediteer, doe ik dat om tot rust te komen en gelukkiger te worden. Alleen wanneer het oppervlak van een meer rustig is en het water in rust is, kan helder in de diepte worden gekeken. Stille wateren hebben diepe gronden. Alleen wanneer mijn denken stopt, kan ik zuiver in contact komen met die andere dimensies, waarvan ik wel eens een glimp van heb mogen opvangen. Al mijn conditioneringen, ervaringen en gedachten spelen hierbij geen rol. Mijn ego, dat zijn zetel heeft in mijn buik, voedt zich met al deze patronen en gedachten, die het gebruikt om vorm en richting te geven aan mijn leven in deze systematische maatschappij. Onze maatschappij staat op sterven. De door de mens bedachte systemen zijn niet duurzaam en onhoudbaar. Wil de aarde met de mens overleven, dan zullen veruit de meeste door de mens gecreëerde systemen moeten sterven. Wil ik toegang krijgen tot het hoogste geluk, dan zal mijn ego eens op moeten houden mijn denken te voeden. Mijn ego mag van mij sterven, zodat ik eindelijk stil kan worden.

Helaas hebben entiteiten aan de top van de systemen in de maatschappij er belang bij dat wij mensen volgens ons ego blijven leven en geen innerlijke rust zullen vinden, in de hoop dat we nooit zullen ontdekken waar het in het leven echt om draait. We zijn slaaf geworden van deze systemen en de systemen zijn zo ontworpen, dat die mensen, die zich niet meer willen conformeren aan deze systemen, door diezelfde systemen te grazen worden genomen. De maatschappij zal mij nooit de mogelijkheden bieden mijn innerlijke geluk te realiseren. Toch moet ik meedoen aan de maatschappij, zij het zo minimaal mogelijk. Alle vruchten en appels, die om mij heen in een vierentwintig uurs economie worden aangeboden, zal ik weerstaan en zullen mij niet verhinderen het pad te vinden naar het paradijs. Om dit te bereiken zal ik regelmatig mediteren, waarbij ik alles naast mij neer probeer te leggen en mijn aandacht is gericht op het vinden van rust. Wanneer het lukt om niet meer naar mijn ego te luisteren, zal deze stil worden. De eerste keer dat ik dit tijdens het mediteren meemaakte, gaf mij dit een beklemmend gevoel, maar ik weet nu dat ik vroeg of laat hier een keer doorheen zal gaan.

Wanneer mijn ego is gestorven, zal mijn persoonlijke ziel in mijn hoofd de ruimte krijgen om helder te zien waar het werkelijk om gaat. Die slang mag zijn vrucht of appel houden! Het enige dat dan telt, is dat mijn persoonlijke ziel een verbond zal aangaan, noem het een huwelijk, met mijn goddelijke ziel, die zetelt in mijn hart. Alleen wanneer deze twee samen zijn gegaan, is het mogelijk deelgenoot te worden van de hoogste gelukzaligheid, waarbij de dualiteit voorgoed is verdwenen en een heel mens is herboren. De prins heeft Doornroosje, de slapende prinses, wakker gekust.

Ik wens dat er na het (gecontroleerd) instorten van de huidige systemen een maatschappij ontstaat waar balans en harmonie de boventoon voeren. Mensen hoeven dan niet meer door middel van meditatie op zoek te gaan naar innerlijke balans, omdat balans en harmonie de basis vormen van de maatschappij, waar ieder mens deelgenoot van is.