Deel 1 van “Nederland is een dictatuur” is beschrijvend geschreven, terwijl ik vanaf hier voornamelijk in de eerste persoon enkelvoud verder zal schrijven (ik vorm). Een toelichting op deze verandering van schrijfstijl kunt u in het artikel “Over de schrijfstijl” lezen.

In deze reeks artikelen worden de namen genoemd van betrokken partijen die zich jegens mij hebben durven misdragen. Hierbij zijn door diverse betrokken partijen onafhankelijk van elkaar misdrijven jegens mij gepleegd. De betrokken partijen waren mijn werkgever van destijds, een bedrijfsarts, meerdere advocaten, een rechter, het Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg, de Orde van Advocaten, de politie en het Openbaar Ministerie.Hoewel het mij destijds veel moeite kostte, was het mij gelukt om gedurende dit avontuur nauwgezet mijn administratie bij te houden. Ook op het moment dat ik doodziek was en eigenlijk tot niets meer in staat was. In dit avontuur kunt u zelf lezen, dat bovengenoemde partijen elkaar allemaal beschermden en blijven beschermen ten koste van een tot het proletariaat behorende loonslaaf. Deze partijen durfden dit, omdat zij wisten (en weten) dat een tot het proletariaat behorende slachtoffer nooit zijn gelijk kan halen in het rechtssysteem. Bovendien was het slachtoffer middels zijn arbeidsovereenkomst verplicht tot geheimhouding. Daarbij dachten zij te weten, dat ik uit schaamte, ten koste van mijn loopbaan of simpelweg wegens het gebrek aan kracht nooit mijn verhaal naar buiten zou durven brengen. Ik vind dat ik mij nergens voor hoef te schamen, maar de bovengenoemde partijen zouden dat wel moeten doen. Zij zullen zich echter nooit schamen, maar zullen er alles aan doen om hun schijnwerkelijkheid in stand te houden. Om die reden zullen zij er ook alles aan doen om mij mijn mond te laten houden onder het mom van bijvoorbeeld het “algemeen belang”, dat ik volgens hen leugens zou verkondigen of omdat ik contractueel tot geheimhouding verplicht zou zijn.

ETHIEK EN RECHT

Twee onderwerpen zijn de rode draad in deze reeks artikelen: ethiek en recht. De kernvraag waarover deze serie artikelen gaat is:

Mag een werkgever de contractuele plicht tot geheimhouding “op alle bedrijfsactiviteiten” van een werknemer misbruiken om zich jegens de werknemer te kunnen misdragen en zelfs misdrijven jegens hem te kunnen plegen?

U zult wellicht opmerken, dat bovenstaande vraagstelling niet neutraal is geformuleerd, omdat het woord “misbruiken” is toegepast. Hiermee wordt een bepaalde retoriek of lading aan de vraagstelling gegeven. Een misdrijf is niet toegestaan volgens de geldende wetten in dit land, zodat het woord “misbruiken” in bovenstaande vraagstelling gepast is.

Door het gebruik van het woord misdrijf, komen we vanzelf bij de begrippen “recht” (of “rechten”) en “rechtspraak” (in Nederland: De Rechtspraak). Rechten van ieder levend individu op aarde en rechtspraak zijn niet hetzelfde. De kernvraag om mee te beginnen is: van wie is de aarde waarop we leven? De aarde waarop we leven is van iedereen! Dit zou betekenen, dat de aarde eerlijk verdeeld zou moeten zijn onder de mensen, waarbij de mensen in harmonie met hun omgeving hun stukje aarde zouden inrichten en gebruiken om op te leven. Helaas is bij de mensen geen sprake van leven in harmonie met zichzelf, met hun omgeving en met de aarde. Dit komt doordat de mensen in Nederland (en andere westerse landen) vanaf hun geboorte hun recht op een stukje grond om op te leven door het systeem was afgenomen. In ruil hiervoor hadden de mensen het systeem gebaseerd op (fiat) geld, “democratie” en “rechtspraak” opgelegd gekregen. Het gevolg was, dat de mensen hun verantwoordelijkheidsgevoel voor diezelfde aarde met het verstrijken van de jaren grotendeels kwijtraakten en saamhorigheid door de generaties nagenoeg geheel was verdwenen.

Ter vervanging van het stukje grond, waar alle mensen vanaf hun geboorte recht op hebben, hadden de mensen uit het volk middels “rechtspraak” surrogaat rechten gekregen, zoals deze in Nederland zijn vastgelegd in de Grondwet. Het is de kunst is om te gaan zien, dat de grondwet enkel bestaansrecht heeft, omdat de mensen blijven accepteren, dat vanaf hun geboorte hun recht op een stuk grond door het systeem was afgenomen. Zonder stuk grond om op te leven, hebben de mensen geen mogelijkheid om te bestaan: het bestaansrecht is de mensen ontnomen. De Grondwet had de mensen hun belangrijkste rechten afgenomen, zodat zij niet meer eigenhandig in hun basisbehoeften konden voorzien. In plaats daarvan waren de mensen afhankelijk geworden van het door de aristocratie gecontroleerde systeem en moesten de mensen aan geld zien te komen, zodat zij hun basisbehoeften met geld zouden kunnen kopen.

Door geld te moeten najagen, waren de mensen niet alleen grotendeels hun binding met en verantwoordelijkheid voor de aarde verloren, maar was tevens grotendeels de saamhorigheid bij de mensen verdwenen. Van harmonie is bijvoorbeeld geen sprake, waanneer de Zwitserse industrie afvalproducten in rivieren loost. Zwitserland blijft dan mooi schoon, maar andere stukken aarde zijn dor de jaren heen vervuild. Ook het Amazone oerwoud kappen heeft niets met harmonie te maken. Geld was voor de machthebbers het ultieme middel geworden om de mensen uit het volk te kunnen controleren en tegen elkaar uit te spelen ten koste van alle ecosystemen op aarde.

Het huidige financiële systeem is gebaseerd op bedrog, omdat er door de te betalen rente aan de private bankiers nooit genoeg geld in omloop zal zijn om de totale schuldenlast af te lossen. Omdat de mensen in het huidige systeem van geld afhankelijk zijn, zullen de mensen uit nood of uit pure hebzucht vrijwel alles doen om aan geld te komen. Eerlijkheid en integriteit zijn daardoor in de westerse samenleving zeldzame eigenschappen geworden. Premier Balkenende propageerde wel “Normen en waarden”, maar ondernam niets om het corrupte financiële systeem een halt toe te roepen. Net als de andere politici vertelde hij de bevolking ook niet, dat de politiek en democratie een schijnvertoning was en dat hij heimelijk de agenda van de ware machthebbers middels het systeem diende uit te voeren. De systemen van de aristocratie zijn volledig onethisch en zorgen daardoor voor veel ellende bij de mensen onder de bevolking.

Afgezien van of in Nederland het rechtssysteem wel of niet eerlijk of zelfs gerechtvaardigd is, hebben diverse partijen zich jegens mij ernstig misdragen door toedoen van mijn voormalige werkgever. De betrokken partijen hebben mij behandeld, zoals zij niet zelf behandeld zouden willen worden. Ik had mijn avontuur uitgebreid uiteengezet in een manuscript en dit enige tijd terug opgestuurd aan mijn voormalige werkgever, de corrupte bedrijfsarts en de twee advocaten. Tevens had ik aangegeven, dat ik met mijn verhaal de publiciteit zou opzoeken. De genoemde partijen konden middels het manuscript zien hoe zij zich jegens mij hadden misdragen en ik had ze hiermee de kans gegeven om een poging te doen zaken recht te zetten en hun naam uit de publiciteit te houden. Verderop in deze reeks artikelen zal ik u laten zien welke reacties zij hadden gegeven. In ieder geval vond geen van de betrokken partijen het nodig zaken recht te zetten of mij op enige wijze te compenseren voor wat zij mij hadden aangedaan. Wel werd ik door mijn voormalige werkgever eraan herinnerd, dat ik mij had te houden aan mijn plicht tot geheimhouding. Overigens zal deze plicht tot geheimhouding door een eerlijke en integere rechter nietig worden verklaard, maar dat wordt verderop eveneens uitgebreid toegelicht.

Omdat mijn plicht tot geheimhouding nietig is, zou ik bedrijfsgeheimen kunnen verkopen aan concurrenten. Zou dat eerlijk zijn? Natuurlijk niet! Mijn doel is onder meer om aan de kaak te stellen, dat mijn voormalige werkgever zich jegens mij dacht te kunnen misdragen wegens mijn plicht tot geheimhouding op alle bedrijfsactiviteiten. De door mij beschreven bedrijfsactiviteiten van mijn voormalige werkgever hebben betrekking over hoe het arbeidsconflict was ontstaan en hoe vervolgens mijn voormalige werkgever diverse misdrijven jegens mij pleegde met het doel op een goedkope manier mijn arbeidsovereenkomst te ontbinden. In deze reeks artikelen worden dus geen bedrijfsgeheimen prijs gegeven die concurrenten zouden kunnen gebruiken voor hun producten of diensten. Een concurrent zal aan de hand van mijn avontuur hoogstens kunnen beweren, dat mijn voormalige werkgever er oneerlijke en zelfs misdadige bedrijfsactiviteiten op na had gehouden.

Middels deze reeks artikelen wil ik deze misdadige praktijken in Nederland voor eens en voor altijd een halt toeroepen. Mijn voormalige werkgever is niet de enige werkgever, die de door de werknemers contractuele plicht tot geheimhouding misbruikt. Daarbij zou ik graag zien, dat ik voor mijn geleden en nog te lijden schade wordt gecompenseerd, want mijn loopbaan als loonslaaf is verleden tijd ten gevolge van mijn burnout, het gat in mijn CV en het starten van de website “DeLoonslaaf”. Klokkenluiders worden nu eenmaal niet gewaardeerd in het door de aristocratie gecontroleerde systeem. Omdat ik een proletariër ben, moet ik dit blijkbaar in het openbaar uitvechten en niet in een rechtbank waar in vele gevallen een psychopaat in een satanisch kostuum achter gesloten deuren doet wat hem of haar ingeeft.

MIJN AVONTUUR OMVAT ELF PUNTEN

Samengevat omvat mijn avontuur onderstaande elf punten:

1. Een werkgever, die regelmatig werknemers ziek maakte en/of wegpestte en een dergelijke werkwijze ook bij mij in de praktijk had gebracht;
2. Een corrupte bedrijfsarts, die in opdracht van deze werkgever opzettelijk haar werk niet naar behoren had uitgevoerd en zich daarbij niet had gehouden aan de te volgen procedures voor bedrijfsartsen;
3. Een bedrijfsarts, die mij gezond genoeg verklaarde om te werken, terwijl ik zwaar overspannen was, niet meer in staat was om te werken en daarbij mijn huidige functie onherstelbaar beschadigd was;
4. Een werkgever, die afdreiging toepaste met als doel mij een vaststellingsovereenkomst te laten ondertekenen, zodat ik door wilsgebrek niet anders kon dan de vaststellingsovereenkomst te “accepteren” om mijzelf uit mijn onmenselijke positie te bevrijden, zodat daarmee de arbeidsovereenkomst zou worden beëindigd;
5. Een werkgever, die mij na het eindigen van mijn dienstverband bleef lastigvallen en eiste, dat ik onvoorwaardelijk mijn diensten zou blijven verlenen, terwijl middels een vaststellingsovereenkomst de arbeidsovereenkomst was beëindigd en bovendien finale kwijting over en weer was overeengekomen;
6. Advocaten die in opdracht van mijn voormalige werkgever mij onrechtmatig benaderden, feiten verdraaiden, onwaarheden verkondigden en jegens mij afdreiging toepasten om mij onvoorwaardelijk mijn diensten te laten verlenen;
7. Een rechter die opzettelijk een foutief vonnis had uitgesproken;
8. Het Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg opzettelijk een corrupte bedrijfsarts heeft laten lopen;
9. De Orde van Advocaten niets heeft ondernomen tegen de twee advocaten, die zich niet aan de Advocatenwet hadden gehouden;
10. De politie weigerde mijn aangifte jegens een advocaat in behandeling te nemen, terwijl de politie verplicht is iedere aangifte op te nemen;
11. Het Openbaar Ministerie een advocaat niet wil vervolgen, terwijl deze advocaat een misdrijf jegens mij had begaan.

U zult wellicht denken dat het in Nederland niet mogelijk is om achtereenvolgens alle bovengenoemde punten te moeten meemaken. Waarschijnlijk zult u denken, dat de wetgeving verhindert dat alle bovengenoemde punten een werknemer kunnen overkomen en dat werknemers door wetgeving worden beschermd. Bovendien kunnen er toch niet zoveel gemene mensen zijn en zijn er toch collega’s die ingrijpen wanneer zij zien dat een collega onrecht wordt aangedaan? Helaas blijkt de praktijk anders uit te pakken. Hoewel mijn belevenissen gezien de opeenstapeling van fouten en misdragingen zeer uitzonderlijk zijn, ben ik niet de enige werknemer in deze maatschappij die als een slaaf of lijfeigene wordt behandeld. Pesterijen, corruptie en machtsmisbruik zijn aan de orde van de dag en heeft nog dagelijks vele slachtoffers tot het gevolg. Na hun “avontuur” zijn deze slachtoffers dikwijls vele jaren bezig om hun leven weer op de rit te krijgen, terwijl een gedeelte van deze slachtoffers nooit meer volledig zal herstellen van hun traumatische belevenissen en verder moet zien te leven met pijnlijke littekens.

Bovengenoemde elf punten zijn zeer ernstige beschuldigingen van mijn zijde naar betrokken partijen, maar helaas waar! De elf punten laten niet alleen zien dat onze rechtsstaat een illusie is, maar dat Nederland gebukt gaat onder een kwaadaardige dictatuur. De machthebbers zullen koste wat het kost een hun versie vol leugens en censuur van bovenstaande elf punten aan u willen voorspiegelen. Daarbij zullen zij mij ongetwijfeld als een gestoorde gek proberen weer te geven. Hun tactiek is dat zij elkaar steunen en “deskundigen” (uit hun eigen gelederen of corrupte mensen uit het volk) hun gecensureerde, verdraaide en leugenachtige versie van het verhaal laten vertellen. De leugen zal zo groot zijn, dat er voor u geen reden is om aan hun versie vol leugens te twijfelen. Om bovenstaande elf punten op waarheid te kunnen verifiëren, zult u zelf mijn beweringen moeten onderzoeken, door deze serie artikelen met bijlagen aandachtig te lezen. Heeft u het lef én doorzettingsvermogen om deze uitdaging aan te gaan of blijft u gedwee het systeem volgen tot op het moment dat u merkt dat u geen kant meer op kunt en ook u slachtoffer bent geworden?

VON GAHLEN, ISODOSE, NUCLETRON en ELEKTA

Nadat ik in november 2007 bij Von Gahlen te Zevenaar onrechtmatig op staande voet was ontslagen (voor een uitgebreide serie artikelen: zie hier), was ik behoorlijk overspannen. De door Von Gahlen ingehuurde bedrijfsarts en de verzekeringsarts van het UWV hadden mij echter een oor aangenaaid, zodat ik niet anders kon dan weer op zoek te gaan naar een baan. Dit was niet eenvoudig, via het detacheringsbureau Proplant Engineering kwam ik in contact met Isodose Control BV, dat destijds was gevestigd in Veenendaal. Ook al werd het contact met Isodose Control via het detacheringsbureau geregeld, ik diende mijzelf nog altijd te verkopen tijdens het sollicitatiegesprek.

Het eerste gesprek was met Albert. Albert was een paar jaar jonger dan ik. Zijn plaats in de hiërarchie binnen het bedrijf was mij niet helemaal duidelijk, maar dat was voor mij niet belangrijk. Albert deed het werk dat ik ook zou moeten gaan doen en ik zou bij hem op kantoor in dezelfde ruimte komen te zitten. Aan het einde van het gesprek bleek dat Albert mij wel als collega wilde hebben en kwam er dus binnen een paar dagen een tweede gesprek met Libbe van Zwol, de technisch directeur. Natuurlijk vroeg Libbe tijdens het sollicitatiegesprek aan mij waarom ik na ruim drie jaar bij Von Gahlen was weggegaan. Het was voor mij onmogelijk om hem dit helemaal uit te leggen, maar Libbe was niet alleen een slimme man met technisch inzicht, maar hij had als technisch directeur ook al het een en ander meegemaakt met werknemers en klanten in het bedrijfsleven. Libbe had schijnbaar snel door wat voor een vlees hij in de kuip had en bovendien had hij niet veel keus, zodat ik eind juni 2008 bij Isodose Control aan de slag ging.

Hoewel Albert naar aanleiding van mijn vragen mij al het een en ander had uitgelegd over de ontstaansgeschiedenis van Isodose Control, werd mij meer duidelijk naarmate ik daar enige tijd in dienst was. Libbe was in de zestig en had in het verleden bij Nucletron in Veenendaal gewerkt als technisch directeur. Tevens bleek de algemeen directeur van Isodose Control, Eric van ’t Hooft, ook in het verleden de algemeen directeur bij Nucletron geweest te zijn. Ook hij was ergens begin zestig. Eric van ‘t Hooft was in de jaren zeventig voor zichzelf begonnen en had destijds Nucletron opgericht. Libbe behoorde tot de mannen van het eerste uur en was destijds ook voor een gedeelte eigenaar geworden. In de jaren negentig hadden beide heren zich laten uitkopen, waardoor zij hun aandeel in het bedrijf hadden verzilverd. Zij hoefden hierdoor niet meer te werken en konden er toch een zeer riant leven op na houden.

Na enkele jaren werden beide heren door een ex-werknemer van Nucletron overgehaald wederom een bedrijf te beginnen in dezelfde marktniche waarmee zij in het verleden met Nucletron groot waren geworden. Eind 2003 was de oprichting van Isodose Control BV een feit. Dat zij met hun nieuwe Isodose Control bestaansrecht dachten te hebben, was het gevolg van het uitblijven van voldoende innovatie in deze marktniche. Niet alleen door Nucletron, maar ook door de weinige concurrenten werden nauwelijks nieuwe en innovatieve producten in deze markt gezet. Bovendien hadden deze drie heren kennis van de markt, de nodige contacten en wisten ze aan welke eisen de medische apparatuur van de nieuwe generatie moest gaan voldoen. Libbe nam dan ook een jonge technisch opgeleide werktuigbouwkundige in dienst en hiermee werd de start van de technische ontwikkeling van het apparaat en de oprichting van het bedrijf gerealiseerd. Hoewel in het begin de ontwikkeling van het apparaat grotendeels bij Libbe thuis plaatsvond, werd al snel een eenvoudig bedrijfspand gehuurd. Geleidelijk aan werd nieuw personeel aangenomen, waarbij opvallend veel personeel ooit bij Nucletron had gewerkt, maar blijkbaar geen reden had gezien daar te blijven werken.

Nadat ik bij Isodose Control was aangenomen, zaten we met z’n drieën in een kantoorruimte van het eenvoudige pand dat men huurde in Veenendaal. Ik werd gelijk aan het werk gezet en er werd mij wel af en toe wat uitgelegd door Albert, maar hij hield het naar mijn idee summier. Ik kreeg ook geen cursus over het gebruik van de computerprogramma’s, die mij voor het grootste deel onbekend waren. Als ik wat vroeg, dan was Albert wel bereid mijn vraag te beantwoorden. Alle drie hielden we ons bezig met de constructieve aangelegenheden van het apparaat met toebehoren, dat door Isodose Control werd ontwikkeld en op de markt werd gebracht.

Het apparaat bestond uit een afterloader met accessoires. De afterloader zag er uit als een mooi vormgegeven grote boodschappentas voor ouderen op zwenkwieltjes, dat handmatig door een ziekenhuis kon worden geduwd. De afterloader bevatte een radioactieve bron in een beschermende kluis voorzien van diverse technische snufjes om de radioactieve bron bij een patiënt zijn werk te kunnen laten doen. De afterloader kon alleen zijn werk doen, indien een passende en geschikte accessoire aan de afterloader werd aangesloten. De accessoire werd bij de patiënt aan- of ingebracht en had als functie de zeer kleine radioactieve bron uit de afterloader zo dicht mogelijk in de buurt van of zelfs binnenin het kankergezwel bij de patiënt te geleiden. De radioactieve straling zorgde voor het krimpen tot geheel verdwijnen van het kankergezwel. Deze manier van het behandelen van kanker wordt brachytherapie genoemd.

Op het moment dat ik in dienst kwam werd de afterloader al geproduceerd en aan klanten verkocht. Er zaten nog wel kinderziektes in. Het aantal accessoires was nog zeer beperkt, dat op de afterloader kon worden aangesloten. Hierdoor was de afterloader ook beperkt inzetbaar. Een kankergezwel kan groeien op diverse plaatsen in het lichaam en om deze verschillende situaties te kunnen behandelen waren diverse soorten accessoires nodig. Het was dus zaak om zo snel mogelijk het assortiment accessoires uit te breiden, zodat de klant de machine breder kon inzetten. Het bredere assortiment accessoires was immers beloofd aan de klant bij het tekenen van het verkoopcontract. De klanten waren voornamelijk ziekenhuizen. Mijn werk zou bestaan uit het oplossen van de kinderziektes bij de accessoires en het ontwikkelen van nieuwe accessoires.