DE AUDIT

Dat meerdere managers hun eigen werk niet volledig begrepen en voornamelijk met hun eigen positie bezig waren, werd nog eens bevestigd door de audit die de Food and Drug Administration (FDA) uit de Verenigde Staten bij Nucletron had uitgevoerd in 2011. Bij deze controle van de administratie werden twaalf “findings” geconstateerd.

Wat is een “finding”? In de medische industrie moet een bedrijf aan zeer veel regels (wetten en richtlijnen) voldoen wil het toestemming krijgen om medische producten in bepaalde landen te kunnen verkopen. De FDA bepaalt deze regels voor de Verenigde Staten. Op welke wijze bij een bedrijf de processtappen zoals onderzoeken, ontwikkelen, ontwerpen, produceren, verkopen, service verlenen en oplossen van problemen dienen te verlopen, zal netjes moeten zijn vastgelegd. Bovendien zal van ieder product (dienst en service) bij iedere processtap de administratie moeten worden bijgehouden. Doordat het gewenste verloop van het gehele proces middels processtappen is vastgelegd, weet iedere werknemer wat zijn taken zijn behorend bij zijn functie gedurende een bepaalde processtap. Dit betekent, dat het voor iedere werknemer duidelijk zou moeten zijn welke werkzaamheden van hem worden verlangd. In het geval van Nucletron bleken bij diverse processen totaal op twaalf punten mankementen (findings) te vertonen. Dat de FDA deze findings had gevonden, was voor mij niet verwonderlijk, gezien de onduidelijkheid waarop mijn collega’s en vooral ik mijn werkzaamheden diende uit te voeren. Bij mij kwam er dan ook nog eens bij, dat de producten van Isodose Control waren geproduceerd volgens het gehele vastgelegde proces van Isodose Control.

Hoe ernstig is een finding? De FDA zou bij een ernstige finding een bedrijf kunnen verbieden commerciële activiteiten in de Verenigde Staten te ontplooien, totdat de finding opgelost zou zijn. In het geval van Nucletron mochten onder bepaalde voorwaarden de commerciële activiteiten in de V.S. doorgaan. Eén van deze voorwaarden was, dat voor bepaalde data de twaalf findings zouden moeten zijn opgelost en tussentijds de stand van zaken aan de FDA diende te worden doorgegeven.

In eerste instantie werden de twaalf findings door de directie onder leiding van Jos Lamers niet bekend gemaakt aan het personeel. Alleen de collega’s die zich bezighielden met de regelgeving kregen inzage in deze findings. Van een collega had ik vernomen dat de directie het document met de twaalf findings drie keer had uitgeprint, waarbij ieder document een uniek nummer had gekregen. Het nummeren van de drie documenten zou moeten verhinderen, dat deze ongecontroleerd zouden worden gekopieerd. Omdat de findings niet aan het merendeel van het personeel bekend werden gemaakt, ontstond in de wandelgangen geroezemoes onder het personeel. De directie was dit geroezemoes blijkbaar ook ter ore gekomen en besloot op een gegeven moment een bijeenkomst voor het voltallige personeel te organiseren. Bij deze bijeenkomst sprak de algemeen directeur Jos Lamers het personeel toe en gaf uitleg over de audit en de gevonden findings. Als excuus voor de findings werd gegeven, dat Nucletron de laatste jaren een enorme groei had doorgemaakt en dat de gevonden findings met groeistuipen hadden te maken. Wat een onzin! Ik vroeg mij af hoeveel van mijn collega’s deze onzin slikten. Organisatorisch was het bij Nucletron een puinhoop. Het weinig of veel producten ontwikkelen en de gerealiseerde verkoopcijfers stonden los van de te volgen procedures.

De problemen hadden echter naar mijn idee een heel andere oorzaak, maar dat werd de werknemers niet verteld. De relatief nieuwe directie was voor een gedeelte aandeelhouder van Nucletron en was voornamelijk bezig Nucletron zo mooi mogelijk te presenteren aan de buitenwereld. Zo werd het kantoorgedeelte van het pand, dat stamde uit de jaren negentig, grondig gerenoveerd in de periode rond de jaarwisseling van 2010 naar 2011. Ik weet het niet meer zeker, maar volgens mij bedroegen de kosten voor deze opknapbeurt meer dan twee miljoen euro. Verder werd de nadruk gelegd op de verkoop van producten om de omzet zo hoog mogelijk te krijgen. De directie wilde met betrekking tot deze verkoop ieder jaar groei zien ten opzichte van de resultaten van het jaar daarvoor. Het personeel werd verteld dat “double digit” groei werd nagestreefd. Een “digit” is een digitaal cijfer. Er werd dan ook ieder jaar een groei nagestreefd van minimaal twee cijfers, dus minimaal 10%. Er was duur personeel aangenomen om deze groei in verkoopcijfers te helpen realiseren en aan het einde van zowel 2010 als 2011 moest vooral personeel bij de productie overuren maken om de verkochte apparatuur te kunnen leveren. Helaas bleef het daar niet bij.

Bij mijn werkzaamheden had ik onder meer te maken met toeleveranciers, die prototypes maakten volgens de door ons gemaakte specificaties. Het bleek dat de toeleveranciers steeds langer moesten wachten eer zij door Nucletron werden betaald voor hun geleverde diensten. Sommige toeleveranciers wilden dan ook geen nieuwe orders meer aannemen, omdat zij nog rekeningen bij Nucletron hadden openstaan. Hierdoor liepen de werkzaamheden op onze afdeling vertraging op, terwijl de directie juist wilde dat we kortere doorlooptijden voor onze activiteiten zouden gaan realiseren. Waarom moesten de toeleveranciers zo lang wachten op hun geld? Het was gelukt de laatste jaren “double digit” groei in de verkoopcijfers te realiseren, dus zouden er liquide middelen genoeg moeten zijn. Als Nucletron krap bij kas zou hebben gezeten, dan had de directie naar mijn idee nooit het kantoorpand mogen renoveren. Ook over dit probleem werd in de wandelgangen druk gespeculeerd, maar een antwoord heeft het personeel nooit officieel gekregen.

Waarom het zo lang duurde voordat toeleveranciers werden betaald, diende voor het antwoord naar mijn mening te worden gezocht in de voorwaarden waarvoor Nucletron was verkocht in 2011 aan de Zweedse multinational Elekta. Het betrof hier geen eenvoudige verkoop, maar een overname traject. Het was mij wel duidelijk geworden, dat het te betalen bedrag voor een aandeel van Nucletron afhankelijk was van de bedrijfsresultaten. Deze bedrijfsresultaten dienden over een periode langer dan een jaar gemeten te worden. De directie was dan ook bezig met korte termijn management. Enkel de echt noodzakelijke organisatorische problemen werden aangepakt, terwijl verder de nadruk lag op het binnenhalen van geld en het realiseren van “double digit” groei. Wanneer door Elekta aan het einde van het overname traject de balans van Nucletron zou worden opgemaakt, zou onder meer worden gekeken naar het eigen vermogen van Nucletron. Door de toeleveranciers in de periode voor het opmaken van de balans over een langere periode niet te betalen, zou het kunnen lijken alsof Nucletron meer eigen vermogen zou hebben, dan daadwerkelijk het geval was, terwijl dit schijnbare vermogen eigenlijk het geld van de toeleveranciers was. Ik kan mij zo voorstellen, dat Elekta niet in detail ging onderzoeken hoeveel rekeningen Nucletron nog open had staan.

Op het moment dat de verkoop met Elekta rond was, werden meteen de achterstallige rekeningen betaald en verdween de directie grotendeels van het toneel. John Lapré werd de nieuwe algemeen directeur. Nadat Elekta volledig eigenaar van Nucletron was geworden, werd het de Zweedse directie van Elekta langzaam duidelijk dat Nucletron aan hen rooskleuriger was voorgespiegeld, dan dat zij hadden gedacht. Er diende grondig structuur te worden aangebracht bij het voormalige Nucletron, dat na verloop van tijd verder zou onder de naam Elekta.

Bovenstaand verhaal geeft duidelijkheid, waarom ik zo veel problemen ondervond tijdens mijn werk bij Nucletron. Zonder deze uitleg is het onmogelijk voor te stellen in wat voor een avontuur ik bij Nucletron terecht was gekomen. Helaas was mijn avontuur bij Nucletron nog niet voorbij.

EINDE ARBEIDSOVEREENKOMST

Ik merkte dat mijn gezondheid langzaam achteruit was gegaan door de strijd voor het behoud van mijn baan. ’s Avonds had ik nauwelijks energie om activiteiten te ontplooien en mijn nachtrust leed er ook onder. Ik probeerde wel elders een baan te krijgen, maar passende banen lagen voor mij helaas niet voor het oprapen. Nadat ik eind juli 2012 ’s ochtends vroeg op mijn werk kwam, merkte ik dat mijn weerzin om daar te zijn zo groot was, dat ik besloot naar mijn gevoel te luisteren en mij ziek te melden. De strijd was nu in een eindfase beland. Bij Nucletron waren diverse collega’s mij al voorgegaan, die min of meer in dezelfde positie hadden gezeten en uiteindelijk hun baan waren kwijtgeraakt.

Ik zal u de details besparen, maar het kwam hierop neer, dat personeelszaken mijn ziekmelding niet accepteerde en er alles aan deed om mij het leven zo zuur mogelijk te maken. De taak van Wilko bleek er op te zitten en nu had personeelszaken het overgenomen. Kon het nog gekker? Bij het eerste “gesprek” met personeelszaken kwam meteen de aap uit de mouw. Zij “boden mij aan” middels een vaststellingsovereenkomst mijn arbeidscontract te beëindigen. Daar diende dus al dat getreiter voor! Dat getreiter had de bedoeling om mij zo ziek en zwak mogelijk te maken, zodat ik uiteindelijk voor een luttel geldbedrag mijn arbeidsovereenkomst zou laten ontbinden. Dezelfde tactieken worden ook toegepast om mensen een bekentenis te laten afleggen, terwijl zij vaak onschuldig zijn. Hoe zwak ik ook was, ik ging hier natuurlijk niet mee akkoord en er volgden dan ook meerdere “gesprekken” met Erik Lubberman en Monique Struick.

Erik Lubberman, de manager van personeelszaken, deed bij deze gesprekken flink zijn best mij zo veel mogelijk onder druk te zetten. Hij voerde hierbij theatraal gedrag op en gedroeg zich als een sterke man. In mijn ogen was hij slechts een zwak en smerig ventje, dat er niet voor schroomde mensen kapot te maken om zijn eigen positie binnen Nucletron veilig te stellen. Monique Struick stelde zich in het begin redelijk neutraal op. Ik kan mij voorstellen, dat de meeste mensen in mijn situatie op dat moment de strijd verder niet aan zouden gaan en deden wat van hen werd verlangd. Ook al kon ik eigenlijk niet meer, ik snapte heel goed welk “spel” werd gespeeld. Omdat ik de vaststellingsovereenkomst niet zo eenvoudig bleek te accepteren, werd mij de kans gegeven een door personeelszaken ingeschakelde bedrijfsarts te bezoeken. De bedrijfsarts zou moeten bepalen of ik ziek was of niet. Wanneer ik volgens de bedrijfsarts niet ziek zou zijn en weigerde aan het werk te gaan, zou er immers sprake zijn van werkweigering. Een paar dagen later, op 7 augustus 2012, had ik dan ook een afspraak bij een door Nucletron ingehuurde bedrijfsarts.

Hieronder vindt u mijn versie van het bezoek aan de bedrijfsarts. De bedrijfsarts in kwestie heeft natuurlijk haar eigen versie. Verderop zal ik behandelen welke versie waar is, waarom deze versie waar is en dit tevens met bewijzen aantonen.

De bedrijfsarts bleek een dame van in de vijftig te zijn: Thea Kalteren. Na binnenkomst vroeg zij aan mij wat het probleem was. Dat was natuurlijk lastig uit te leggen, want dat was een heel verhaal. Bovendien had ik die nacht nauwelijks geslapen, omdat ik zwaar overspannen was. Het was lastig om mijn verhaal te houden. Ik begon mijn verhaal en reeds na enkele zinnen onderbrak zij mij en vroeg:

“Als je dit arbeidsconflict niet zou hebben, zou je dan verder niets mankeren en gewoon gezond zijn?”

Ik vond het een rare vraag, maar ik bevestigde dat als ik dit arbeidsconflict niet zou hebben gehad, dat ik dan gewoon gezond zou zijn geweest. Ze vervolgde:

“Goed. Ik zal een rapport opmaken. Maar vertel eens… Waarom ben je niet op zoek gegaan naar een andere baan?”

Ik vond het wederom heel vreemd dat zij deze vraag aan mij stelde. Met de toon waarop zij mij deze vraag stelde en haar gelaatsuitdrukking op haar gezicht, insinueerde zij dat het hele conflict mijn schuld was en ik al lang mijn verantwoording had moeten nemen. Blijkbaar was zij niet geïnteresseerd in mijn gezondheid en vroeg mij daar helemaal niets over. Ik besloot haar toch netjes antwoord op haar vraag te geven:

“Ik ben wel op zoek naar een andere baan, maar een passende baan is niet zo maar gevonden.”

Het gesprek was afgelopen en binnen drie minuten stond ik weer buiten haar kantoor! Ik was verbaasd en heel benieuwd naar wat zij in haar rapport te vertellen had. Haar bevindingen van het onderzoek had zij mij niet verteld. Ook had zij mij geen rapportage gegeven.

Twee dagen later had ik mijn derde gesprek met Erik en Monique op het kantoor van Erik. Erik vervolgde zijn theatrale voorstelling met de mededeling, dat ik niet ziek was. Ik diende volgens hem dus weer gewoon aan het werk te gaan. Ik antwoordde dat ik het rapport van de bedrijfsarts nog niet had gezien en dat ik het eerst wilde hebben, voordat ik zou kunnen reageren. Erik keek mij laatdunkend aan en drukte op wat toetsen van zijn computer, waardoor het rapport naast hem uit de printer kwam. Hij overhandigde mij het rapport. Met uitzondering van mijn persoonsgegevens en enkele andere data, heb ik hieronder de inhoud van de rapportage letterlijk weergegeven, inclusief grammaticafouten.

Bedrijfsartsen-flex

Conclusie :Hij heeft zich ziek gemeld na toegenomen spanning op het werk waar hij mentaal last van had

Arbeidsgeschiktheid: De werk situatie   levert hem veel stress en spanning op Er is al wel over gesproken maar tot heden is er geen adequate voor alle partijen bevredigende oplossing gekomen

Reintegratiedoel: werkhervatting

Benutbare mogelijkheden: Ik acht hem niet arbeidsongeschikt door ziekte Hij kan werk doen maar er zal wel met werkgever tot een adequate oplossing gekomen moeten worden

Beperking: Hij heeft reactieve emoties veroorzaakt door de werksituatie

Arbeidsgerelateerd: ja

Aanvullende info: Stecr werkwijze is toegepast

Bedrijfsarts: T Kalteren

Nadat ik het rapport had gelezen, vervolgde Erik zijn theatrale betoog en vertelde mij, dat ik aan werkweigering zou doen als ik niet aan het werk zou gaan. Hij sloot af door te zeggen, dat ik bij werkweigering geen salaris zou ontvangen. Ik antwoordde:

“Hier staat dat er met de werkgever tot een adequate oplossing gekomen moet worden. Wat is jullie aanbod om mijn werksituatie te verbeteren?”

Erik antwoordde laatdunkend en spottend met een luide stem:

“Wij hoeven helemaal niets aan jouw werksituatie te veranderen. Je bent niet ziek en je werkplek is bekend. We veranderen daar niets aan!”

Wat moest ik? Zij sloegen het advies van de bedrijfsarts gewoon in de wind, waardoor het getreiter onveranderd doorging. Na veel gezeur kreeg ik een paar dagen de tijd om een advocaat te raadplegen, mits ik hiervoor vrije dagen opnam.

Maar wat vindt u van de werkwijze en de rapportage van de bedrijfsarts? Had zij netjes haar werk gedaan? Ik had wel degelijk lichamelijke- en psychische klachten, maar zij was daar niet in geïnteresseerd. Ik mocht niet mijn verhaal bij haar doen en ook had zij mij niet lichamelijk onderzocht. Bovendien was het “onderzoek” zo kort, dat ik concludeerde, dat zij helemaal niet in mijn gezondheid was geïnteresseerd. Deze dame was ingehuurd door Nucletron en zij wist wat van haar werd verwacht. Indien zij niet zou doen wat van haar werd verwacht, dan zou zij een klant kwijt zijn. Nucletron zou dan vervolgens weer op zoek gaan naar een bedrijfsarts, die wel zou doen wat er van Nucletron werd verwacht. Deze mevrouw Thea Kalteren, die zich profileerde met een onmetelijk ego en een torenhoog zelfvertrouwen, is naar mijn ervaring simpelweg een corrupt mens, dat niet in het welbevinden van de mensen is geïnteresseerd.

OP ZOEK NAAR EEN ADVOCAAT

Ik moest weer eens op zoek naar een advocaat. Ik had hier slechte ervaringen mee, want ik had in mijn leven al ervaren, dat het merendeel van de advocaten vooral was geïnteresseerd in geld verdienen en minder interesse had in een rechtvaardige samenleving. Bovendien moest ik een advocaat zien te vinden, die mijn situatie begreep. Ik besloot dan ook een collega te raadplegen, die enkele maanden eerder bij Nucletron was weggewerkt. Van een collega, die op een andere afdeling werkte, kreeg ik ook een tip voor een advocatenkantoor. Dit advocatenkantoor was wel bekend met de duistere praktijken van Nucletron om zich van werknemers te ontdoen. Laatstgenoemd kantoor had ik als eerste gebeld en de nadruk van het gesprek lag meteen op de fikse vergoeding, die het kantoor mij in rekening zou gaan brengen vanaf het moment dat ik daar een voet over de drempel zou zetten. Een kosteloos oriënterend gesprek bleek niet mogelijk te zijn. Als ik een tv wilde gaan kopen, dan was ik toch ook niet verplicht tot de aanschaf van een TV op het moment dat ik besloot een winkel binnen te stappen? Ik wilde mij eerst oriënteren! Naar mijn idee had het kantoor echter de ervaring dat de werknemers van Nucletron, die contact opnamen met dat kantoor, mensen in nood waren. Hiervan maakte dit kantoor gewoon misbruik. In het telefoongesprek gaf ik dan ook aan geen afspraak te willen maken en ik merkte aan de reactie van de advocate aan de andere kant van de lijn dat zij daar niet op had gerekend.

Vervolgens belde ik de advocaat van het andere kantoor en deze bleek wel open te staan voor een oriënterend gesprek. Het ging om Jan Bredius die destijds werkzaam was bij Fasseur & Partners te Zeist. Een afspraak was snel gemaakt. Hierbij was haast geboden, want zoveel tijd had ik van Nucletron niet gekregen. Tijdens het gesprek probeerde de advocaat gelijk de rode draad te vinden, maar zo eenvoudig was mijn zaak niet. Op het moment dat hij door kreeg, dat ik door Nucletron werd weggepest en dat ik daar de bewijzen voor had, viel bij hem het kwartje. Omdat hij bekend was met de praktijken van Nucletron en de manager van personeelszaken (Erik Lubberman) persoonlijk kende, ga hij mij te kennen hoe het spel door mij gespeeld diende te worden. Volgens hem wilden zowel Nucletron en ik niet meer met elkaar verder, zodat het alleen nog ging om een hogere ontslagvergoeding af te dwingen dan mij in eerste instantie werd aangeboden. Volgens hem had om die reden het aanvragen van een second opinion bij een bedrijfsarts van het UWV dan ook geen zin, afgezien van de vraag of ik dat nog aan kon. Hij vroeg mij dan ook:

“Wil je een hogere ontslagvergoeding?”

Ik antwoordde, dat ik dat wel wilde en dat ik de financiële compensatie bij de vaststellingsovereenkomst niet realistisch vond. Ik vond immers, dat het niet mijn schuld was, dat Nucletron van mij af wilde. Bovendien vond ik de wijze waarop Nucletron te werk was gegaan ronduit misdadig.

De advocaat vervolgde:

“Als je echt een hogere ontslagvergoeding wilt, dan moet je weer aan het werk! Nu jij niet naar je werk gaat, heb jij een probleem. Wanneer jij weer aan het werk gaat, dan hebben zij een probleem. Bovendien hebben zij hun probleem zelf veroorzaakt.”

Hij wist dat dit een hele opgave voor mij zou zijn, maar de boodschap was duidelijk. Nucletron wilde van mij af en zij hadden voor mij een onwerkbare situatie gecreëerd. Wiens probleem was dit? Juridisch was dit niet mijn probleem. Psychisch en lichamelijk was dit wel een probleem voor mij en daar werkte Nucletron ook naartoe. Wanneer ik weer aan het werk zou gaan, dan zou Nucletron met een beter voorstel moeten komen, wilde ik dit voorstel accepteren om mijn arbeidscontract middels een vaststellingsovereenkomst te ontbinden. We spraken af dat ik de volgende dag “gewoon” aan het werk zou gaan. Wanneer Erik Lubberman weer een gesprek met mij aan wilde gaan en met mij wilde onderhandelen over mijn ontslagvergoeding, dat zou ik dat aan de advocaat overlaten. Hij zou dan een hogere ontslagvergoeding afdwingen.

ONDERTEKENEN VASTSTELLINGSOVEREENKOMST

Na thuiskomst stuurde ik Erik Lubberman een e-mail, dat ik de volgende dag gewoon weer op mijn werk zou verschijnen. Die nacht had ik bijna geen oog dichtgedaan. Ik was de volgende ochtend dan ook helemaal brak. Toch diende ik naar mijn werk te gaan! Op mijn werk ging ik zo snel mogelijk op bezoek bij collega’s van andere afdelingen, nadat deze na mij binnen kwamen. Zo kon ik een beetje wakker worden, bijpraten en energie opdoen. Het bleek dat Wilko op vakantie was, zodat dit de situatie voor mij wat prettiger maakte. Na een paar uur kwam Erik op mijn werkplek poolshoogte nemen. Gelukkig had ik weer wat energie en kon zodoende een sterke indruk maken. Ik moest laten blijken, dat ik geen probleem had om weer aan het werk te gaan. Nadat we elkaar hadden gegroet en wat zinloze beleefdheden hadden uitgewisseld, vroeg hij mij of ik aan het einde van de ochtend bij hem op kantoor wilde komen. Ik stemde hiermee in.

Op het kantoor van Erik was wederom Monique aanwezig. Zij was vanaf het begin bij mijn gesprekken aanwezig geweest. Ik kon duidelijk zien dat Erik en Monique niet blij waren dat ik weer “aan het werk” was gegaan. Gezien mijn algehele gezondheid hadden zij met hun ervaringen nooit verwacht dat ik weer op mijn werk zou verschijnen, terwijl ik nota bene ook nog een paar dagen afwezig was geweest. Monique reageerde als een klein kind zelfs boos op mij! Wat leefden we toch in een idiote wereld! Het bleek al snel waar het gesprek naartoe werd gestuurd: Erik wilde met mij gaan onderhandelen over de hoogte van de door mij te ontvangen ontslagvergoeding!

Daar zat ik dan! Ik was moe gestreden en kon eigenlijk niet meer, maar wilde dat niet laten merken. Bovendien was ik al die leugens en dat achterbakse gedoe helemaal zat! Wat een hypocriete tent was Nucletron/Elekta! Nucletron/Elekta ontwikkelde en verkocht apparatuur om zieke mensen beter te maken, maar werknemers werden gewoon doelbewust kapot gemaakt! De directie van Nucletron/Elekta was enkel uit op geld en ging daarbij over lijken. Dit was dan ook eigenlijk het moment, dat ik mijn advocaat zou moeten inschakelen. Wanneer ik dat zou doen, zou het hele gedoe weer langer duren, terwijl ik er vanaf wilde. Ik wilde daar weg om nooit meer terug te komen! Ik besloot dan ook zelf een hogere ontslagvergoeding te vragen, zodat ik zo snel mogelijk van dat schorem en gezeik af zou zijn. Ik vroeg hierbij wel minder dan dat mijn advocaat zou gaan vragen, maar ik kon het niet meer opbrengen. Gelukkig werd de hogere ontslagvergoeding zonder morren door Erik geaccepteerd. Eigenlijk was het nog altijd een koopje voor Nucletron/Elekta, maar ik kon er op dat moment mee leven. Ik moest dit avontuur zien te overleven! De hele maatschappij draaide om geld, geld en nog eens geld… en mensen een poot uitdraaien om er zelf beter van te worden. Walgelijk! Op het moment dat we “overeen kwamen” dat mijn arbeidsovereenkomst ontbonden zou worden, ging er een mega last van mijn schouders af. Ik kon ook zien dat Erik opgelucht was. Voor hem was dit zijn beroep. Blijkbaar had hij van de directie de opdracht om ongewenste werknemers zo voordelig mogelijk van de hand te doen en dat lukte het beste wanneer deze werden kapot gemaakt. Dat hij zich hiervoor liet lenen! Na het ondertekenen van de vaststellingsovereenkomst was ik per direct vrijgesteld van werkzaamheden. Volgens de vaststellingsovereenkomst zou mijn dienstverband aflopen op 31 oktober 2012.

Even later liep ik door het bedrijf om afscheid te nemen van mijn collega’s. Op zich was dit een interessante ervaring, vooral omdat diverse collega’s blijkbaar nu wel hun mond durfden open te doen over hun persoonlijke ervaringen bij Nucletron/Elekta. Hieruit concludeerde ik dat er relatief veel ontevredenheid heerste onder mijn collega’s. Angst voor hun positie belette de meeste collega’s hun mond naar de directie open te doen. Veruit de meeste collega’s zagen wel in dat de werksituatie bij Nucletron/Elekta verre van ideaal was, maar velen van hen gaven het argument, dat bij alle bedrijven wel wat aan de hand was. Dit was voor hen de reden om bij Nucletron/Elekta in dienst te blijven. De collega’s van mijn afdeling sloeg ik over, want ik zou nog een keer terugkomen om de door mij ondertekende vaststellingsovereenkomst en mijn toegangspas in te leveren.

Nadat ik die middag thuis kwam, was het tot mij doorgedrongen, dat geen enkele collega aan mij had gevraagd waarom ik weg ging! De mensen wilden het blijkbaar niet weten, zodat zij de door hun ego gecreëerde werkelijkheid in stand zouden kunnen houden. Indien zij wel hadden gevraagd waarom ik weg ging, dan hadden zij actie moeten ondernemen om te laten zien dat zij voor eerlijkheid en integriteit stonden. Helaas staken zij hun kop in het zand en zouden later altijd kunnen zeggen: “Wir haben es nicht gewusst”.